อีกแล้ว! อีกแล้ว! ใครจะคิดบ้างว่า ต้นนุ่นที่ไทยเราใช้ปุยของมันมายัดหมอน ที่นอน กันมาตั้งแต่ครั้งปู่ย่าตายายนั้น จะเป็นพรรณไม้ยืนต้นจากต่างประเทศ เที่ยงบูรณธรรมบอกไว้ในพจนานุกรมสัตว์และพืชในเมืองไทย ๒๕๓๙ และบอกอีกว่า นุ่นมีชื่อพื้นเมืองหลายชื่อ งิ้วสาย งิ้วสร้อยง้าว และภาคเหนือเรียก งิ้วน้อย ชื่อเรียกสอดคล้องกับคำบรรยายในพจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน ๒๕๒๕ ที่กล่าวว่า นุ่นเป็นชื่อต้นไม้ขนาดกลาง มีชื่อวิทยาศาสตร์ว่า Ceiba pentandra Gaertn. จัดอยู่ในวงศ์ Bombacaceae ลำต้นและกิ่งก้านมีสีเขียว มีหนามสั้น ๆ ที่โคนต้น กิ่งทอดขนานกับพื้น ทิ้งใบในฤดูแล้ง ดอกสีขาวนวล ผลมีรูปทรงแบบกระสวย ภายในมีปุยสีขาว และมีเมล็ดสีดำ ปุยนุ่นใช้อย่างเดียวกับง้าวงิ้ว (thaiphotosite ไม่ยักทราบว่า ผลของงิ้วและง้าวจะมีปุยอย่างเดียวกับนุ่น ปุยนุ่นนั้นเคยเห็น ตอนที่ฝักแตกจะมีปุยสีขาว ๆ นิ่ม ๆ ทะลักออกมา ที่แกนตรงกลางมีเมล็ดนุ่น กลม ๆ สีดำมากมาย เวลาจะเอานุ่นมาใช้ต้องปั่นเอาเมล็ดออกเสียก่อน มิฉะนั้นเวลาหนุนหรือนอนหมอนหรือที่นอนนุ่น จะเจ็บหัว เจ็บหลัง เพราะเมล็ดที่ติดไปกับปุยนุ่นตำเอา นอนไม่สะบาย)

วันหนึ่งมีโอกาสไปขอนแก่น ไปเจอต้นนุ่นเข้า คิดว่าต่อไปคงหาดูยาก เพราะสมัยนี้เราไม่ใช้ปุยนุ่นยัดในหมอนหรือที่นอนอีกแล้ว เราใช้ใยสังเคราะห์แทน อ้างว่าแพ้นุ่น อาจจริงเพราะบ้านเราสมัยนี้ใช้เครื่องปรับอากาศกัน ประตูหน้าต่างไม่เปิดให้ลมพัดผ่านแบบสมัยโบราณ ฝุ่นนุ่นจึงสะสมในห้อง ครั้นเอาไปซัก ก็ไม่ได้เรื่องอีก นุ่นอมน้ำและแห้งยากมาก ๆ แดดก็ไม่โดน จึงต้องพึ่งใยสังเคราะห์ ซึ่งเบา ซักก็ได้ แห้งก็ไว ต้นนุ่นคงสูญไปจากสวนสักวันเป็นแน่ ดู ๆ กันไว้นะเออ ต้นนุ่นน่ะ่สีเขียวนะ อย่าดูผิดล่ะ