ต้นรางจืดนี้ เศรษฐมันตร์ กาญจนกุล ๒๕๕๑ จัดไว้เป็นพืชสมุนไพร กลุ่มพืชถอนพิษ ส่วนที่นำมาใช้คือใบ ใช้ปรุงเป็นยาถอนพิษไข้ เป็นยาพอกบาดแผล รากและเถาต้มรับประทานแก้ร้อนใน กระหายน้ำ (อย่างนี้แสดงว่าต้มกินน้ำ นี่เราว่าเองนะ) จริงหรือไม่อย่างไร thaiphotosite ไม่รับรองนะ เพราะเป็นคนไม่ชอบกินยา และไม่อยากทดลอง

รางจืดจากเศรษฐมันตร์ กาญจนกุล เรื่อง ว่าน ๒๕๕๓ และไม้เลื้อย ๒๕๑๑ ทั้งสองเล่มให้ข้อมูลวิชาการ (แต่ให้รูปผิด เล่มที่เป็นสมุนไพรไม่มีข้อมูลวิชาการ แต่ให้รูปถูกต้อง) กล่าวว่า รางจืดเป็นไม้เลื้อยเนื้อแข็ง ยอดเลื้อยพันไปได้ไกล ๆ ขึ้นตามชายป่าที่มีแสงแดดค่อนข้างมาก ใบเดี่ยว รูปข่ ปลายใบแหลม ขอบใบเป็นคลื่น (ไม่รู้) ดอกออกเป็นช่อ (สั้น ๆ) ทีปลายกิ่ง ดอกย่อยขนาดใหญ่ ข้อความหลังจากนี้ thaiphotosite ว่าเองจากที่ตาเห็น ดังต่อไปนี้ ดอกสีม่วงอ่อน สีเหมือนดอกสร้อยอินทนิล กลีบดอกมี ๕ กลีบ โคนติดกันเป็นหลอดส่วนปลายแยกเป็นกลีบ กลีบหนึ่งเป็นที่อยู่ของเกสร (คงทั้งตัวผู้และตัวเมืย) ภายในหลอดมีสีเหลืองอ่อนกลีบที่อยู่ตรงข้ามกับ (รัง) เกสร มีแถบสีขาว หากเป็นดอกสร้อยอินทนิลส่วนนี้จะมีสีม่วงเข้ม (นี่เป็นข้อแตกต่างเพียงอย่างเดียว) ช่อดอกสั้น ๆ ดอกตูมสีออกแดง ส่วนสร้อยอินทนิลจะมีสีเขียวอ่อน

รางจืดเป็นพืชให้ดอกตลอดปี จัดอยู่ในวงศ์เดียวกันกับสร้อยอิทนิล คือ Acanthaceae มีชื่อวิทยาศาสตร์ว่า Thubergialaurifolia Lindl. ก็เพราะเป็นพืชสกุลเดียวกันนี่แหละดอกจึงใกล้เคียงกันมาก