ไมโลเป็นแมวสีน้ำตาลทั้งตัว มีสีเข้มที่ปลายทั้ง ๙ แบบวิเชียรมาศ เป็นลูกครอกสุดท้ายที่มีชีวิตของมุมโรคจิต (ตอนที่ ๓๙) เป็นแมวปากเปราะ ร้องเสียงแหลมดังหนวกหูชวนให้ถูกดุถูกตี เป็นแมวขี้กลัวถูกตีเป็นที่สุด ถ้าได้ยินเสียงเข้มของเจ้าของละก็ไมโลเผ่นแน่บไปไกลตั้งแต่ประโยคแรกแล้ว และก็คอยแอบดูว่า พายุสงบแล้วหรือยังก่อนที่จะปรากฏตัวอีกครั้ง หรือถ้าได้ยินเสียงอ่อน ๆ เรียกให้ออกมา ไมโลก็จะค่อย ๆ เยื้องกรายออกมาอย่างแช่มช้า เพราะต้องดูลาดเลาให้แน่ใจก่อนว่าจะไม่มีเสียงเข้มตามมา เวลากินนางฟ้าแจกปลาทูให้ ถ้าหิวไมโลจะรีบขย้ำของตัวเองจนเลอะเทอะกระจัดกระจายไปหมด แล้วไปคอยเมียงมองของคนอื่นต่อ แต่หากไม่ค่อยหิวจะเฝ้าของตัวเองไว้และคอยกินของเหลือคนอื่น กินของตัวเองทีหลัง บางทีของตัวเองเลยกินไม่หมดเพราะอิ่มเสียก่อนก็มี พอตกค่ำตะวันลับหายความมืดปกคลุม ไมโลจะอยู่ไม่เป็นสุข ต้องออกมาคอยใกล้ ๆ ประตู คอยผลุบออกไปตามขาคน หรือปะเหมาเคราะห์ดี มุมเปิดไว้ให้ก็สบายไมโล ถ้าดึกแล้วยังไม่ได้ออก เพราะมัวนอนเอาแรง ก็จะมาส่งเสียงร้อง เกาประตูให้เป็นที่น่ารำคาญ (ของนาย) จนนายต้องมาเปิดให้พร้อมป้าบ ๑ ทีเป็นค่าเปิดประตู (นายใจร้าย) พอออกพ้นประตูได้ก็เผ่นผลุงออกไปดุจลูกธนูออกจากแหล่งทันที หายไปทั้งคืน เช้ามืดจะมานั่งคอย พอได้ยินเสียงคนตื่นก็ร้องแหลมขอเข้าบ้าน เป็นประจำทุกวัน พอนางฟ้าแจกปลาทูกินอิ่มแล้วจะหาที่นอนเงียบ ๆ หลับยาวจนเย็น ตื่นมาหาของกินแล้วเผ่นแน่บอีกครั้งหนึ่ง วันไหนไถลเที่ยวนานกลับมากลางวันก็จะมา "ถีบ" ประตูมุ้งลวดโครม ๆ เสียงเคาะประตูของไมโลต้องใช้คำว่า ถีบ จริง ๆ นะ เสียงเป็นอย่างนั้นจริง ๆ ไม่ใช่เกาหรือแกะแบบของมุม ถีบจริง ๆ ถีบถี่ยิบเสียด้วย เสียงดังโครม ๆๆๆๆๆ กวนโอ๊ยมาก