ความจริงไม่น่าจะต้องมาพูดใหม่เลย เพราะความเบ๊อะบะทีเดียวเชียว ทำข้อมูลหายจ้อยเลยต้องซ่อมกันใหม่อีกครั้ง เจ็บกระดองใจ!! ที่ตั้งหัวข้อว่า แมวอพยพ ก็เพราะ "น้องน้ำ" เชียว ที่มาเยือนกทม. ทำให้บ้านหลายต่อหลายบ้านที่พอจะหลบหนีน้องน้ำได้ต้องพากันทิ้งถิ่นฐานไปอยู่กันที่อื่น ไม่เว้นแม้แต่ บ้านของ thaiphotosite ที่ต้องโดดหนีไปกับเขาด้วย เพราะนึกภาพว่าจะต้องลอยคอไปขึ้นรถจีเอ็มซีของทหารแล้ว ก็ให้ปวดหนึบในหัวใจกลัวว่าจะเป็นภาระให้คนอื่นที่จะต้องทั้งดึงทั้งดันกว่าจะตะกายขึ้นไปได้ หนีก่อนละกัน คราวนี้เมื่อตั้งใจมั่นว่าจะหนีแล้วก็ต้องคิดให้รอบคอบ ทั้งขนสมบัติกะโหลกกะลา สมบัติบ้าตาแก่ยายแก่ที่ตัดใจทิ้งไม่ลงขึ้นเก็บในที่สูง ตั้งแต่สูงขนาดพ้นน้ำแค่ตาตุ่ม แค่หน้าแข้ง แค่เอว แค่อก จนสุดท้ายแค่หัวไม่มีสูงกว่านั้นและปลงตกว่า ถ้าสูงกว่านี้ก็ช่างหัวมันแล้ว หลังจากเก็บอยู่หลายครั้งดังกล่าว ก็ถึงเวลาอพยพ หาบ้านที่สามารถเอาเหมียว ๓ ตัวไปอยู่ด้วยได้ก่อน หาได้แล้วก็เอาของที่จะต้องไปใช้ที่สถานที่ใหม่บรรจุในรถยนต์คู่ชีพที่มีอยู่คันเดียวในโลก พร้อมชีวิตอีก ๗ ชีวิตเผ่นแน่บไม่เหลียวหลังไปก่อนที่ทางไปจะถูกน้องน้ำดักหน้า ระหว่างทาง เหมียว ๓ ตัว ต่างก็กลัวกันมาก ไมโลปากเปราะร้องลั่นตลอดทาง ไม่ว่าจะปลอบจะขู่ก็ไม่ฟังต้องทนหนวกหูเอา แมงมุมอยู่ในอ้อมกอด เพราะตระกร้าใส่มีเพียง ๒ นั่งตัวสั่นเกือบตลอดทาง ไม่ร้องเอาแต่ซุกอย่างเดียว ส่วนขาวนั้นน่ารักมาก นอนหมอบอยู่ในตระกร้า ไม่หือ ไม่อือ เงียบกริบอยู่ตัวเดียว พอถึงที่หมายก็ปล่อยเหมียวในบ้าน เหมียวก็พากันวิ่งปรู๊ดไปซุกตามซอกแคบ ๆ เงียบกริบ เรียกก็ไม่ออก กินก็ไม่กิน อึฉี่ก็ไม่ทั้งนั้น สองวันถัดไปจึงเริ่มออกมากิน มาขับถ่าย แต่ยังไม่ออกไปไหน ยังเข้าตู้เสื้อผ้าเงียบ ห้าวันผ่านไปเหมียวทั้งสามจึงเป็นปรกติ จนเกือบเดือนได้เวลาอพยพกลับบ้าน ขากลับก็เหมือนเดิมเหมือนกับขาไป แต่พอรถมาจอดหน้ารั้วบ้านเท่านั้น แมงมุมชะเง้อคอร้องเหมียว ๆ เพราะจำบ้านได้ เมื่อรถเข้าจอดในบ้าน เปิดประตู เหมียวทั้งสามก็เข้าสำรวจบ้านอย่างสะบายอกสะบายใจ ไม่มีท่าทีว่า แปลกที่เลย สรุปได้เลยว่า แมวก็มีความทรงจำเกี่ยวกับถิ่นที่อยู่ของตนเองเป็นอย่างดี ก็ไม่รู้ว่า ถ้าไปที่บ้านอพยพอีกจะจำได้ใหม