ที่บ้านเราเป็นพวกขี้กลัว จะไปไหนทีต้องอุดหนุนรถไฟท่านทุกที ท่านก็เป็นของท่านอย่างนี้แหละ ไปตามเวลา ถึงก็ช่าง ไม่ถึงก็ช่าง ตามเสียงของล้อเหล็กที่บดลงบนรางรถไฟ มีเสียงไม้หมอนดังเอี๊อด ๆ แทรกสลับ เวลาที่รถชลอความเร็วเนื่องจากผ่านเส้นทางที่กำลังซ่อม เดี๋ยวนี้รถไฟท่านปรับตัวให้ทันสมัยแล้ว ไม้ที่จะหามาทำหมอนหาได้ยากมากขึ้นทุกที ท่านก็เลยเปลี่ยนมาใช้หมอนซีเมนต์แทน ว่าแล้วท่านก็ค่อย ๆ เปลี่ยน ทีละน้อย ละน้อย ที่ว่าอย่างนี้เพราะบางครั้งมองเห็นกองท่อนหมอนซีเมนต์ที่ท่านเอามากองเตรียมไว้เปลี่ยน มีหญ้าหรือวัชพืชอาศัยเป็นที่ค้ำยันชูยอดขึ้นรับแสงกันเต็มไปหมด คงไม่ใช่ท่านทิ้งไว้ดอกนะ หญ้าและวัชพืชขึ้นเร็วจะตาย สองสามอาทิตย์ก็สูงหรือเลื้อยไปไกลถึงไหนต่อถึงไหนแล้ว เผลอ ๆ ท่านรถไฟท่านอาจหาท่อนหมอนของท่านไม่เจอก็เป็นได้ เราเองก็ไม่ได้ถ่ายรูปไว้เสียด้วย เพราะบริเวณดังกล่าวรถไม่ได้จอดรอซ่อม

เราขึ้นรถไฟมาอย่างร่าเริงเพราะรถออกจากสถานีที่เราขึ้นมาตรงเวลา ขึ้นมาแล้วก็จัดแจงเติมกระเพาะให้เต็ม ชักช้าไม่ได้ ท่านจะต้องมาปรับที่นั่งให้เป็นเตียง ๒ ชั้น และปูที่นอน คนที่นอนเตียงล่างค่อยยังชั่วแต่คนที่อยู่เตียงบนต้องนอนลูกเดียว นั่งก็หัวแทบติดหลังคา มองวิวก็ไม่มีหน้าต่างให้ดู ทำได้แค่ล้มตัวลงนอนและรีบ ๆ หลับไปเสีย ปล่อยให้คนเตียงล่างมีความสุขไป ถ้ารถตรงเวลาตื่นมาไม่นาน เมื่อรถไฟท่านเก็บเตียงเสร็จ ปล่อยให้เรานั่งชมวิวพอเพลิน ๆ ก็จะถึงบ้านด้วยความสุข แต่พระเจ้าช่างใจร้ายหัวรถจักรไม่ยอมทำงาน เราอยู่ตู้ใกล้ ๆ ได้ยินเสียงสตาร์ทเครื่อง รถเดินไปแบบเกียร์หนึ่ง ไม่ยอมเปลียนเป็นเกียร์ลำดับอื่น ๆ เลย เดาว่ามีปัญหา จริง ๆ ด้วย เพราะรถต้องจอดรอเป็นเวลานานเพื่อ รอหัวรถจักรใหม่มาเปลี่ยน วันนั้นหันรีหันขวาง ไม่รู้จะทำอะไร ก็เลยได้ภาพเขาสามร้อยยอดจากในตู้รถไฟผ่านกระจกหน้าต่างที่พอจะใสหน่อยมาฝากกัน เช่นนี้แล