วันนี้คงเป็นวันสุดท้ายที่จะกล่าวถึงอนุสาวรีย์ชัยสมรภูมิในช่วงเดือนสิงหาคม ๒๕๕๕ ทั้งนี้เพราะรูปภาพที่บันทึกไว้ในช่วงดังกล่าวหมดสต็อกไปเรียบร้อยแล้วนั่นเอง ไม่ใช่ไร (ขอใช้ศัพท์แสงสมัยปัจจุบันบ้างนะ)

สาเหตุที่ได้ภาพเหล่านี้มาก็เพราะ ก้อนนิ่วที่เคยนอนสงบเสงี่ยมเรียบร้อยมานานเป็นเวลาถึง ๘ ปี ในถุงน้ำดี เกิดสะดุ้งตื่นขึ้นมา เมื่อตื่นแล้วก็งอแงไม่อยากถูกกักเก็บไว้เฉย ๆ อีกต่อไป ลุกขึ้นมาโวยวายจะออกมาชมโลกภายนอกให้ได้ขึ้นมาทันที เล่นเอาเจ้าของต้องถูกหามส่งโรงหมอทันที คุณหมอท่านก็ลงเวลาจะเอาออกให้แต่เจ้ากรรมจริง ๆ ปอดไม่ยอมเล่นด้วยคุณหมอเลยงดลงมีด นิ่วสงบไปพักหนึ่ง สงสัยจะเหนื่อยจัด ค่าที่อาละวาดไว้ ๒ วันเต็ม ๆ นิ่งสงบอย่างนี้เจ้าของเลยออกมาทำกิจกรรมประจำได้ตามปรกติ แต่ต้องคอยเอาใจ ไม่กินของมัน ๆ ไม่กินให้อิ่มมาก เรียกว่ากินพออิ่มว่างั้นเถอะ จวบจนได้เวลาที่เหมาะสม โดยไม่ต้องรอให้ตื่นขึ้นอาละวาดอีก คุณหมอก็นัดลงมีด รอเวลาอยู่ ๒ วัน คุณพยาบาลก็เอาตัวไปห้องผ่าตัด เรื่องที่เคยคิดว่า จิ๊บ ๆ เจาะแค่ ๔ รู กลายเป็นเฉือนยาวเย็บ (ด้วยแม็ก จริง ๆ นะ เหมือนเย็บกระดาษกล่องเลยละ) ๑๐ เข็ม ด้วยเหตุเพราะถุงน้ำดีเกิดผังผืดติดโน่น ติดนี่ อีรุงตุงนัง ต้องเลาะกันวุ่นวาย คุณหมอเล่าให้ฟังทีหลัง บอกว่าถุงน้ำดีนั้น กระรุ่งกระริ่งไปหมดเลย ส่วนเจ้าก้อนนิ่วเอามาดูต่างหน้า ๒ เม็ด ใหญ่เท่าเม็ดพุทราไทย แข็งโป๊กเป็นหินเลย ว่าจะถ่ายรูปแต่ยังสยองอยู่ เก็บไว้ไกล ๆ ก่อน