แมวจรจัดมาจากไหนก็ไม่รู้ คางใหญ่ หน้าตายับเยิน คงเป็นแมวบ้านใดบ้านหนึ่งในแถวละแวกซอยที่บ้าน เป็นแมวมีเจ้าของ เพราะมีปลอกคอสีน้ำเงินผูกติดคอเป็นประจำ แต่สายนี้เก่าใกล้ขาด แสดงว่าเจ้าของไม่ได้เอาใจใส่ วันหนึ่งอดรนทนไม่ได้ต้องจับถอดให้ เพราะสายยืดยานเกรงว่าวันหนึ่งอาจจะเกี่ยวเข้ากับอะไรสักอย่างเวลาแมวโดดไปตามรั้วหรือหลังคา และอาจทำอันตรายต่อแมวได้ แมวตัวนี้ได้เป็นแบบให้เล่าขานหลายครั้งใน animal 13, 31 และ56 ตั้งแต่ยังเป็นสภาพของ "แมวจรหมอนหมิ่น" จนถึง "ผมไม่จรจัด" (ที่ว่าผมไม่จรจัด เป็นแมวแปลกหน้านั้น เพราะในตอนหลัง ๆ ผมเข้ามาขอปลาทูนางฟ้าใจดีกินและนอนในตระกร้าที่นางฟ้าใจดีจัดให้ จนเหมือนหนึ่งบ้านนี้เป็นบ้านของผม เป็นสมาชิกอีกตัวหนึ่งของบ้านนี้) แมวตัวนี้แม้ว่าจะมาทำความคุ้นเคยแต่ก็ไม่สนิทสนมเหมือนแมวที่เลี้ยงมาแต่เล็ก จะลูบหัวลูบตัวคอยระแวงและตบ ยกเว้นตอนจะกินจับได้ และประพฤติตัวตามอารมณ์ อยากมาก็มานอนหลับรอเวลาแจกอาหาร กินเสร็จก็มักจะหายไป ยกเว้นวันที่ได้ถ่ายรูป ไม่รู้ไปเหนื่อยมาจากไหนหลับอุตุ สภาพหน้าตามีแต่รอยขีดข่วน เข้าใจว่าเป็นเล็บของแมวด้วยกัน ระยะหลัง ๆ คางที่กางใหญ่นั้นมักเป็นแผล บวม และมีน้ำเหลืองไหลเยิ้ม ยังนึกอยู่ว่า จะมีอายุอยู่นานได้สักเท่าใดกัน และก็เป็นจริงตามที่สังหรณ์ แมวตัวนี้หายไปแล้ว ไม่มานอนมาขอกินอีกเลย ขอให้ไปดีนะ