ต้นสาแหรกของวงศาคณาญาติของแมวในซอยที่บ้านเริ่มมาจากแมวจรจัดไม่ใช่แมวจรหมอนหมิ่น เพราะเป็นแมวเพศเมียที่ไม่ค่อยคุ้นคนแต่หิวโซ ดนในบ้านหาข้าวให้กินเพราะเวทนาว่าเหมือนชีวิตของตนเอง คือ พลัดที่อยู่มาเหมือนกัน (ไม่รู้คิดอย่างนั้นได้อย่างไร ตัวเองจากบ้านเพราะเข้ามาเรียนหนังสือในกรุงแท้ ๆ ไม่ใช่ไม่มีบ้านเสียหน่อย สงสัยว่าคงอยากเลี้ยงแมวเลยแก้ตัวไปน้ำขุ่น ๆ) แมวนั้นต่อมาก็มีลูกที่หลังบ้าน อย่างว่าแหละมันไม่ใช่ความผิดของพวกเกิดใหม่ ดังนั้นจึงจำต้องเลี้ยงแมวทั้งครอกไปโดยปริยาย ตัวแม่ออกลูกเลี้ยงลูกพอโตกินข้าวได้ก็หายไป คงยังไม่รู้สึกอบอุ่นพอเพราะไม่ได้เลี้ยงให้อยู่ในบ้าน เพียงแต่เห็นหน้าก็เอาข้าววางทิ้งไว้ ลูกแมวที่โตมาก็โตอย่างกะพร่องกะแพร่ง ตายมั่งอยู่มั่ง (ที่บ้านกลางวันไม่มีใครอยู่) โตขึ้นก็แยกย้ายไป ตัวผู้ก็ไปเป็นแมวหง่าว ตัวเมียก็หาบ้านอยู่ได้มั่ง หาที่ออกลูกที่เหมาะใจได้บ้างก็หายไป แต่มีอยู่ตัวหนึ่งที่ขยันออกลูกมาให้เลี้ยงหลายครอก แต่ก็แปลกที่เมื่อแม่แมวมีลูกครอกใหม่ ลูกเก่าจะรังเกียจเด็ก (ลูกแมวเล็ก ๆ) จะหนีออกไปหาที่อยู่ใหม่ไม่ยอมอยู่บ้านเดิมอีกต่อไป โดยเฉพาะแมวตัวผู้ซึ่งปรกติจะออกไปแวะเวียนตามบ้านสาวหอม ๆ อยู่แล้ว เหตุการณ์เป็นอย่างนี้เรื่อยมาจนถึงต้นปี ๒๕๔๓ ที่แม่ต้นสาแหรกชุดนี้เกิดมา (ความจริงเรื่องนะสืบได้ไกลกว่านี้ แต่ภาพที่ถ่ายไว้สืบได้ถึงแม่แมงมุมตัวนี้เท่านั้นเอง) แม่แมงมุมเป็นต้นตระกูลของแมวในซอยที่จะเล่าต่อไป ขณะนี้แม่แมงมุมอายุถึง ๑๑ ปีแล้ว ไม่ค่อยพูด ยกเว้นเวลามีปลาทอดกลิ่นหอมยั่วใจจนทนไม่ไหวจึงจะร้องขอ ถ้าไม่มีปลาหอมถูกใจวิธีเรียกร้องความสนใจคือเข้ามาเอาหัวปักลงที่ขา ปักแล้วถูหน้าไปมา ทำอย่างนี้สัก ๒-๓ ครั้งเพื่อรอให้เจ้าของทักว่า มุมเหรอ มุมจะเอาอะไร แล้วลูบหัวสักทีสองที แม่มุมแก่ก็จะพอใจเดินไปหาที่นอนต่อไป ภาพเหล่านี้ถ่ายไว้เมื่อเดือนพฤษภาคม ๒๕๕๔