เฮ้อ! งานซ่อมของเก่า! ยังเหลืออีก ๑ คือ คุณแม่ผู้สูญเสีย เฮ้อ! อีกที 

ดังที่ได้ซ่อมไปแล้ว ๒ ตอนที่ ๓๕ และ ดำผู้จากไป และได้เล่าแล้วว่าน้องน้ำต้องทำให้กลายเป็นคนอพยพ ทิ้งถิ่นฐานบ้านช่องอันแสนสุข ไปตั้งตัวกันที่สมุทรสงคราม ไปคราวนี้ทำให้ได้ข้อมูลต่าง ๆ มาเล่าสู่กันฟังหลายต่อหลายอย่าง ก็อยากจะเผื่อแผ่นั่นแหละ รู้เห็นมาแล้วก็ต้องเอามาเล่าต่อน่ะ ไม่ใช่ไร 

บ้านที่ไปอยู่ชั่วคราวเป็นบ้านจัดสรรปลูกในบริเวณสวน มีน้ำขึ้นลง บ้านในแต่ละซอยซึ่งเป็นซอยตื้น มีไม่กี่หลัง แล้วยังปลูกอยู่ห่างกัน เพราะเนื้อที่กว้าง ซื้อแต่ที่ก็ได้ หรือให้ปลูกด้วยก็ได้ ดังนั้นจึงมีปลูกติดกันบ้าง เว้นวรรคไปบ้าง ซอยนี้เป็นที่รวมของหมาเจ้าถิ่น มากินกันที่ปากซอย โดยมีผู้ใจบุญขับเก๋งมา เอาถุงข้าวอ้าปากมาวางทิ้งไว้ ให้เจ้าหมาจรจัดไม่มีบ้านกินกัน เหลือถุงพลาสติกเกลื่อนไปหมด ไม่ทราบว่าต่อไปในภายภาคหน้าจะมีขยะถุงพลาสติกเพิ่มมากขึ้นขนาดไหน เพราะไม่เห็นมีใครสนใจเก็บทิ้งถังขยะ หมาเหล่านี้เที่ยวนอนตามพงหญ้า ตามหน้าบ้านใครต่อใคร ที่เห็นนั้นบ้านหลายหลังมีหมาของตนเอง แต่ก็มีชามข้าว น้ำ วางไว้หน้าบ้านเผื่อแผ่แก่หมาจรจัดด้วย น้ำนั้นหมาพวกนี้ไม่อดหยาก เพราะมีน้ำขึ้นถึง หมาพวกนี้ชอบอาบน้ำ คงไม่อยากโดนประนามว่าสกปรกน้ำท่าไม่อาบ แต่ละตัวไม่มีมอมแมม ดูรูปก็ได้ แต่ความที่มีมากถ้ารวมฝูงคงประมาณ ๕๐ ตัวได้มั้ง จึงได้มีการแบ่งชั้นวรรณะกัน และจะสั่งสอนกันเสียงดังลั่นซอยไปหมด พอดีช่วงที่ไปอยู่เป็นเดือนสิบสอง (ขอลุกไปเปิดประตูให้นังไมโลออกหน่อย มันร้องหนวกหู) กำลังมีคู่กัน เสียงหึงหวงกันจึงขรมไปหมด โดยเฉพาะตอนเย็น ๆ ที่จ่าฝูงกลับจากตะเวณไปซอยอื่น ๆ กลับมาทวงสิทธิ์ เจ้าประคุณเอ๋ย! จะดูสรยุทธ ดูละครตอนค่ำไม่เป็นอันดูกันละ หนวกหูไปหมด และเชื่อใหม? มันร้องรับกันตั้งแต่ต้นซอยยันท้ายซอย เท่านั้นไม่พอ ไม่ว่าต้นเสียงจะอยู่ซอยไหน ถ้ามีเสียงขึ้นมาละก็ ทั้งเห่าทั้งหอนรับกันไปหมด ซอยนี้จึงได้สมญาว่า ซอยหมามาก ถ้าใครถามว่าอยู่ซอยไหน ตอบไปแล้ว คนฟังก็จะร้องเสริมขึ้นว่า อ๋อ ซอยหมามาก ทุกทีไป