มีญาติ (ของคนนะไม่ใช่ของแมว) ไปจังหวัดสุราษฎร์ธานีมา ถ่ายภาพมาหลายภาพ ในจำนวนนั้นมีภาพที่ออกปากขอเป็น "ของฝาก" ให้กับวงศาคณาญาติของแมวในซอย (แมวตัวจริง) เพราะมิฉะนั้น เรื่องแมวในซอยจะน่าเบื่อ ซ้ำซาก ไม่น่าสนใจ ญาติไปเที่ยววัดมา ชื่อวัดสมุหนิมิต ในวัดมีสิ่งที่น่าสนใจหลายสิ่ง แต่วันนี้ถ้าจะให้เข้าบรรยากาศกันกับวงศาคณาญาติก็ต้องไม่พูดเรื่องความสวยงาม ความอลังการทางด้านสถาปัตยกรรม สิ่งศักสิทธิ์ สินด้าพื้นเมือง โอทอป อาหารเลิศรส หรือแม้แต่เส้นทางคมนาคม เราจะพูดกันแต่เรื่องของน้องหมา น้องแมว หรือน้องวัว 

วัดเป็นแหล่งพักพิงของสิ่งมีชีวิตต่าง ๆ ที่ไม่ทำความเดือดร้อนให้กับวัด สัตว์ประจำวัดที่เห็นจนชินตา หากไม่เห็นก็จะแปลกมาก ได้แก่ หมา แมว นก ไก่ และสัตว์น้ำ เช่น ปลา เพราะทุกคนถือว่า วัดเป็นเขตอภัยทาน ไม่มีการฆ่าสัตว์ตัดชีวิตกันในวัด ดังนั้นวัดจึงเป็นแหล่งที่อยู่ที่ปลอดภัย แม้คนจรหมอนหมิ่น พลัดที่อยู่ก็อาจขอพึ่งพิงวัดชั่วขณะได้เช่นกัน ขอเพียงไม่เป็นผู้มิจฉาชีพที่จะนำความเดือดร้อนมาให้ เพราะทุกคนคิดเช่นนี้ดังนั้นจึงมีคนบางกลุ่มโยนภาระมาให้กับวัด โดยเฉพาะสัตว์เลี้ยงที่ไม่เป็นที่ต้องการแล้วก็จะ "นำไปปล่อยวัด" วัดก็ไม่รู้จะโยนภาระต่อไปให้ใครก็จำต้องเลี้ยงกันไปตามมีตามเกิด มีโยมมาทำบุญกันมาก เจ้าพวกนี้ก็อิ่ม ถ้ามีน้อยก็อด พวกตัวไหนที่ผอมแห้งแรงน้อย เจ็บป่วยแย่งไม่ทันก็ผอมโซ ขี้เรื้อนกินไปตามระเบียบ หมาน้อยที่เป็น "ของฝาก" นี้ เป็นหมาประจำวัด อายุยังน้อยและไม่อดหยากจึงดูดี ญาติเล่าว่าให้กินมันฝรั่งทอดชิ้นเดียว (ความจริงมันตกที่พื้น) ก็ตามติดเพื่อขออีก ญาติไม่ได้แจกให้ เพราะหมดแล้วและกลัวจะเกิดกรณี "หมาหมู่" ขึ้น เนื่องจากยังมีวิ่งอยู่อีกหลายตัว ตัวอื่น ๆ เห็นไกล ๆ คิดว่าไม่เป็นขี้เรื้อน แสดงว่าวัดนี้มีอาหารการกินใช้ได้ น้องวัว "ของฝาก" อีกชิ้นหนึ่งเป็นวัวชาวบ้านนำมาผูกไว้ คงไม่ใช่วัวประจำวัด แมวที่บ้านเป็นแมวชาวกรุงไม่เคยเห็นวัว คงชอบแน่ ๆ จริงใหมเล่าแมวขาว-ขาว ที่ทำให้เจ้าของขายหน้า (animal26)

ภาพเหล่านี้ถ่ายเมื่อ เดือนมิถุนายน ๒๕๕๔