ต้นสร้อยอินทนิลเป็นไม้เถา อาศัยเลื้อยพาดพันไปกับต้นไม้อื่น ไม่มีมือเกาะ ใบเป็นใบเดี่ยวขนาดกว้าง ๘-๑๑ เซนติเมตร รูปไข่ หรือรูปหัวใจ ดูโดยรวมเป็นแบบกลม ๆ  ขอบใบหยักเว้าเป็น ๕-๗ แฉก ผิวใบสาก ดอกออกเป็นช่อห้อยยาวเป็นสาย อาจยาวได้ถึง ๑ เมตร ที่บ้านสุโขทัย เจ้าของปลูกไว้ใกล้กับต้นไม้ใหญ่ สร้อยอินทนิลอาศัยปีนขึ้นไปสูงแล้วทิ้งช่อห้อยลงมาเป็นสายเหมือนม่านสาย ดอกค่อย ๆ บานไล่กันลงมา สีของดอกสวยหวาน และแต้มให้เข้มขึ้นเป็นปื้นที่กลางดอก สวยจริง ๆ เสียดาย (อีกแล้ว) ว่าตอนที่ไปเยือนดอกส่วนใหญ่บานกันจนโรยไปหมดแล้ว มีเพียงส่วนน้อยที่เหลืออยู่ ไม่งั้นคงเห็นม่านสีม่วงอ่อนห้อยระย้ากันเต็มลาน

พรรณไม้ในสวนหลวง ร.๙ กล่าวว่า สร้อยอินทนิลออกดอกตลอดปี ขึ้นตามป่าดิบแล้งและป่าเบญจพรรณ นิยมปลูกเป็นไม้ประดับ thaiphotosite เคยพบในป่าที่ภูเวียง ตอนนั้นยังไม่รู้จักเท่าไร แน่ใจว่าไม่ใช่รางจืดแน่นอน เพราะใบออกกลม ๆ และผิวสากคาย

สร้อยอินทนิลเป็นไม้จัดอยู่ในวงศ์ Acanthaceae มีชื่อทางวิทยาศาสตร์ว่า Thunbergia grandifora (Roxb. ex Rottl.) Roxb. ชื่อพื้นเมือง ช่ออินทนิลของชาวกรุงเทพฯ น้ำผึ้งของชาวตะวันออก ย่ำแย้ของชาวเหนือ ปากกาของชาวใต้ และไม่รู้ของชาวอะไรอีก ๒ ชื่อ คือคาย (สงสัยเพราะใบสาก) และช่องหูปากกา (ชื่อนี้คิดที่มาไม่ออกเลย ไว้ให้ท่านคิดเองมั่ง)