ต้นดอกแก้ว ไม้พุ่มหรือไม้ต้น สูงได้ถึง ๑๐ เมตร ต้นมีเปลือกสีเทา แตกเป็นร่อง ใบประกอบแบบขนนกปลายคี่ ใบย่อย ๕-๙ ใบ เรียงสลับกันจากเล็กไปหาใหญ่ ใบย่อยที่ปลายเป็นรูปไข่หรือรูปรี มีสีเขียวเข้มเป็นมัน ใบมีต่อมน้ำมัน มีขนาดกว้าง ๑-๓ เซ็นติเมตร ยาว ๒-๗ เซ็นติเมตร ปลายแหลม โคนแหลมหรือสอบ ช่อดอกแบบช่อกระจะสั้น ๆ ออกตามง่ามใบ ก้านช่อดอกยาว ๑-๒ เซ็นติเมตร ดอกสีขาว กลิ่นหอม โดยเฉพาะตอนกลางคืนและตอนเช้ากลิ่นจะรุนแรงมาก (จากประสบการณ์) ก้านดอกสั้น กลีบเลี้ยงมีขนาดเล็กมาก ๕ กลีบ กลีบดอก ๕ กลีบ ร่วงง่ายมาก (น่าจะเป็นเพราะแก้วออกดอกเป็นพวงและกลีบ ดอกจะร่วงกราวเมื่อสัมผัส จึงได้ชื่อว่า แก้ว คือแตกง่าย ข้อนี้ thaiphotosite คิดเอาเอง ตำราไม่ได้พูด) ผลของต้นแก้วเป็นแบบผลมีเนื้อ ผลรูปรีหรือรูปไข่ ยาวประมาณ ๑ เซ็นติเมตร เมื่อแก่มีสีแดงอมส้ม มีต่อมน้ำมันเห็นชัดเจน เมล็ดรูปไข่ยาวประมาณ ๙ เซ็นติเมตร (เมล็ดของต้นแก้ว thaiphotosite ยังไม่เคยเห็น ต้นของเพื่อนบ้านหน้าบ้านมีดอกมากมาย แต่ยังไม่พบเมล็ด ไม่กล้าเข้าไปมองมาก ตูบเห่าเก่ง) ต้นแก้วมีเขตกระจายพันธุ์ทั่วทุกภาคในประเทศไทย ในต่างประเทศพบในจีน อินเดีย ญี่ปุ่น พม่า มาเลเซียและภูมิภาคอินโดจีน นิยมปลูกเป็นไม้ประดับ ตามอนุกรมวิธานพืชของราชบัณฑิตยสถาน ๒๕๔๗ ว่าสมัยหนึ่งใช้ทำไม้เท้าและแกนเพลาเกวียน ต้นดอกแก้วจัดอยู่ในวงศ์ Rutaceae มีชื่อทางวิทยาศาสตร์ว่า Murraya paniculata (L.) Jack มีชื่อสามัญ Andaman satinwood, Chinese box-wood และ Orange jasmine มีชื่อพื้นเมืองหลายชื่อ คือ แก้ว แก้วขาว แก้วขี้ไก่ (ยะลา) แก้วพริก ตะไหลแก้ว (เหนือ) และจ๊าพริก (ลำปาง) 

(ภาพเหล่านี้ถ่ายเมื่อ เดือน พฤษภาคม ๒๕๕๔)