รูปต้นหมากที่ได้มานี้ได้มาพร้อมกับต้นผึ้งหรือต้นยวนผึ้งใน nature 210 ทั้งนี้เพราะต้นยวนผึ้งอยู่ในดงสวนหมากพอดี ดังเรียกว่า ยิงทีเดียวได้นกสองตัว ได้ทั้งนกยวนผึ้งและนกหมาก แต่สองต้นนี้สูงมากสำหรับการถ่ายภาพ ดังนั้นจึงมองใบไม่ชัดทั้งสองต้น โดยปรกติจะต้องแบบ ตาดู หูฟัง มือคลำ นั่นแหละจึงจะได้ข้อมูลที่ครบถ้วน อย่างนี้เป็นแค่ข้อมูลคร่าว ๆ นะ จะบอกให้

และแล้วก็ได้เวลาค้นหาข้อมูลกันแล้ว เอาพจนานุกรมยอดนิยม ๒ เล่มก่อน ฉบับราชบัณฑิตยสถาน ๒๕๒๕ และของ ดร. วิทย์ เที่ยงบูรณธรรม ๒๕๓๙ ทั้งสองพูดตรงกันเกี่ยวกับชื่อทางวิทยาศาสตร์ เป็นอันว่า confirm ละ ยัง ยังไม่พอ ชื่อสามัญยังไม่ได้ ต้องพึ่งอากู๋ ได้ชื่อสามัญมาก็อบ และยังได้ข้อมูลเพิ่มว่า เมล็ดของหมากตัวที่ผู้เฒ่าผู้แก่เอามาฝานเคี้ยวกับใบพลูที่ป้ายปูนแดงนั้น มีสารแอลคาลอยด์ที่ประกอบด้วยอาเรเคนและอาเรโคลีน ซึ่งทั้งสองนี้เป็นสารเสพติดอย่างอ่อน มิน่าผู้เฒ่าผู้แก่บ้านเราเท่าที่จำได้ เวลาไปไหนไกล ๆ ไม่มีหมากกิน จึงมักพากันหาวหวอด ๆ น้ำหูน้ำตาไหลบอก หิวหมาก ถ้าได้กิน (เคี้ยวแล้วบ้วนน้ำหมากสีแดงปรี๊ด ๆ) แล้วก็จะชื่นอกชื่นใจทันที เด็ก ๆ บางคนเห็นแล้วลองกินบ้างก็จะเกิดอาการ "ยันหมาก" ขึ้น เข็ดกันไปไม่อยากยุ่งอีก (เรื่องการเป็นสารเสพติดนี้ วิกิ ว่าไว้)

หมากเป็นไม้จำพวกปาล์ม มีชื่อพื้นเมืองหลายชื่อ เชียด เด็ด (อีสาน) หมากเมีย (ทั่วไป) แช สีชะ หมากมู้ (เหนือ) และปีแน (ใต้) มีชื่อสามัญ Betel nut ชื่อวิทยาศาสตร์ Areca catechu Linn. อยู่ในวงศ์ Palmae