แม่ของฉันเป็นหญิงบ้านนอกธรรมดา ๆ คนหนึ่ง เกิดและเติบโตในหมู่บ้านที่ห่างไกลความเจริญ ไปไหนมาไหนถ้าไม่เดินไปก็ขี่เกวียน แม่เล่าว่าแม่บ้านนอกเสียจนครั้งหนึ่งได้ตามตาไปที่อำเภอ ความที่ไม่เคยเห็นรถจักรยานแม่ตกใจกลัวมากเสียจนต้องวิ่งไปแอบซ่อนตัว เมื่อแม่โตเป็นสาว พี่สาวคนโตซึ่งแต่งงานแต่งการได้ดิบได้ดีอยู่ที่ตัวจังหวัดก็มาพาตัวแม่ไปอยู่ด้วย ช่วงนั้นแม่เป็นกำพร้าแล้วทั้งตาและยายต่างก็จากแม่ไปจนหมด แม่จึงต้องไปอยู่ในอุปการะของพี่สาว ต่อมาแม่ก็ได้ไปอยู่กับพี่ชายซึ่งรับราชการทหารอยู่ที่กทม. ได้พบกับพ่อและแต่งงานกันในที่สุด หลังจากแต่งงานก็ย้ายตามพ่อออกไปอยู่ต่างจังหวัด แม่กับพ่อได้กลับเข้ามาอยู่กทม. อีกครั้งหลังจากลูก ๆ เรียนจบและได้ทำงานในกทม. อยากจะเล่าว่า แม่เป็นหญิงเก่ง ที่เข้มแข็ง แม่ช่วยพ่อซึ่งเป็นข้าราชการระดับล่าง ๆ เลี้ยงดูลูก ๆ ส่งเสียให้ลูกได้เรียนหนังสือจนจบขั้นปริญญาตรีหรือขั้นสูงสุดในสายอาชีพ แม่ไม่เคยย่อท้อ แม่ค้าขายเล็ก ๆ น้อย ๆ หมุนเงินจ่ายค่าเทอมลูก ๆ ซึ่งคลานตามกันมาเป็นแถว ๆ อย่างชุลมุน ฉันเองยังนึกว่าถ้ามีลูกหลายคนอย่างแม่จะสามารถเลี้ยงออกมาได้ดีเท่าแม่หรือเปล่า แม่โชคดีที่มีพ่อซึ่งขยันขันแข็งเช่นเดียวกันกับแม่เป็นคู่คิดและเป็นแรงที่ดีให้กับแม่ พ่อไม่เคยกินเหล้าเมายา ไม่เคยเจ้าชู้ แม่จึงมีกำลังใจต่อสู้อุปสรรคทั้งมวลจนสำเร็จ แม่ภาคภูมิใจมากที่ลูก ๆ เรียนจบกันทุกคน มีงานมีการทำ แม่พูดเสมอว่า แม่เป็นเด็กบ้านนอกที่ไม่เคยเห็นความเจริญใด ๆ สามารถฟันฝ่าเลี้ยงลูกมาจนถึงขั้นนี้ได้ก็พอใจและสุขใจอย่างยิ่งแล้วในชีวิตนี้ แม่จากฉันไปนานหลายปีแล้ว ในช่วงที่แม่ยังอยู่เราก็ขัดกันบ้างตามประสาแม่ลูก ที่แม่มักจะหวังให้ลูกทำอย่างนั้นเป็นอย่างนี้แต่บางครั้งลูกไม่สามารถทำได้ เมื่อเวลาหลังแม่จากไปแล้วสิ่งที่เราขัดใจกันก็รางเลือนลงไปในขณะที่เวลาแห่งความสุขร่วมกันแจ่มชัดขึ้นเป็นลำดับและดูเหมือนจะมากยิ่งขึ้น ตามวันที่ผ่านไป ดังนั้นฉันจึงขอตรึงวันเวลาแห่งความสุข วันที่ดี ๆ ระหว่างเราแม่ลูกเข้าไว้ในใจ เอาไว้ปลอบประโลมตัวเองเวลาที่มีความทุกข์ หรือเอาไว้สอนตัวเองเวลาที่เราหลงผิดคาดหวังเอากับลูกของเราต่อไปในภายหน้า