สืบเนื่องมาจาก วันหนึ่งคนส่งหนังสือพิมพ์ที่เคยนำมาส่งให้ตลอดระยะเวลากว่า ๑๕ ปี บอกว่า ผมจะเลิกส่งหนังสือพิมพ์แล้ว จะขอเกษียณตัวเองไปทำสวนที่บ้านนอกเสียที แต่จะมีคนใหม่มาส่งแทน ได้ยินอย่างนี้แล้วรู้สึกคล้าย ๆ จะใจหาย แต่ก็ไม่ใช่ เพราะไม่ได้สนิทสนมกัน เคยพูดคุยกันไม่กี่ประโยคตอนมาเก็บสตางค์ ด้วยรับหนังสือพิมพ์เฉพาะวันหยุด เจ้าตัวจะขี่มอเตอร์ไซค์มาตอนเช้า ๆ เอาหนังสือพิมพ์มาเสียบไว้ที่รั้วหน้าบ้านแล้วก็ไป แทบจะไม่เคยเห็นว่ามาตอนไหน นาน ๆ ทีจึงมาเก็บเงิน บางครั้งหลายเดือนมากจนเป็นเงินเฉียด ๆ พันบาทก็เคยมี ตอนนั้นถามว่า ทำไมจึงทิ้งไว้นานจัง เจ้าตัวบอกเกรงใจเพราะมาเช้า เป็นงั้นไป สุภาพจริง ๆ ความรู้สึกต่อคนส่งหนังสือพิมพ์คงเป็นเหมือนสิ่งที่เราพบเราปฏิบัติมาจนเป็นกิจวัตรประจำวัน พอไม่พบ ไม่ได้ทำ ก็เหมือนมีอะไรบางอย่างขาดหายไป ความรู้สึกนี้เกิดขึ้นกับคนทั่ว ๆ ไปที่เราได้พบได้สัมผัสในชีวิตประจำวัน ในสถานที่ต่าง ๆ ไม่ว่าจะเป็นแม่ค้า-พ่อค้าเจ้าประจำในตลาด พ่อค้าแม่ขายที่เข็นรถขายตามข้างถนน หรือที่เข็นไปขายในซอยบ้านเรา คนขายไอสครีม ขายกาแฟที่ร้องขายในซอย ที่พอเราได้ยินเข้าก็จะต้องออกมาเป็นลูกค้า หรือแม้แต่คนที่มารอขึ้นรถเมล์ป้ายเดียวกันเวลาเดียวกันกับเราทุก ๆ วัน ท่านคงพอจะนึกออกนะ

รูปที่นำมาเสนอไม่ใช่รูปของคนส่งหนังสือพิมพ์ที่กล่าวข้างต้น แต่เป็นรูปที่ถ่ายตามท้องถนน เป็นภาพที่เราเห็นอยู่ทั่ว ๆ ไป นำมาเป็นภาพทดแทน เป็นภาพของแม่ค้ารถเข็น มอเตอร์ไซค์ส่งสินค้า พ่อค้าที่มีร้านค้าเคลื่อนที่ของตนเอง ยังไม่มีโอกาสได้เก็บรูปตลาดสดเคลื่อนที่มาฝาก นึก ๆ ดูแล้ว ร้านค้าเคลื่อนที่ หรือตลาดสดเคลื่อนที่นี้ให้ความรู้สึกอิสระดีจังนะ ไม่ต้องถูกยึดติดอยู่เฉพาะที่ใดที่หนึ่ง เบื่อหรือขายไม่ดีก็เปลี่ยนที่ไปที่ใหม่ เหมือนพวกยิปซี (ไม่ใช่พวกเร่ร่อน เพราะมีอาชีพประจำเพียงแต่เคลื่อนย้ายร้านค้าหรือเรียกว่าสำนักงานได้เท่านั้นเอง) ตลาดสดเคลื่อนที่นี้ มีทั้งแบบรถปิกอัพ รถเข็นและรถมอเตอร์ไซค์ คงต้องขวนขวายหารูปมาฝากเสียแล้วละ